PETRA BOS

Wat u, als gast van de familie, van mij ziet... is wat ik doe op de dag van de uitvaart. 

U ziet mij voor de rouwauto uitlopen of de bloemen netjes neerleggen. U hoort mijn welkomstwoord wanneer de afscheidsbijeenkomst begint of mijn welgemeende ‘wel thuis’ bij de uitgang.

Wat minder zichtbaar is... zijn de dagen voorafgaand aan de uitvaart. De dagen waarin ik met familie en vrienden gesprekken heb over de overledene en het afscheid. Over wie er wil helpen met de verzorging of niet, welke kist of wade, waar en wanneer de afscheidsbijeenkomst zal zijn en natuurlijk help ik met het maken van de rouwkaart.                                                                                 

Wat ook niet zichtbaar is...zijn de momenten die met mij gedeeld worden waarin de overledene beschreven wordt, waarin gelachen wordt over typische karaktertrekken, de 'zo eigen' uitspraken maar ook het verdriet om het gemis.

Met nabestaanden bespreek ik de inhoud van de afscheidsbijeenkomst, wie gaat er spreken, welke muziek is passend en laten we foto's zien?  

Op de dag van het afscheid zorg ik dat alles als vanzelf in elkaar overloopt tot een liefdevol afscheid en is er tijd voor de nabestaanden om familieleden en vrienden weer te ontmoeten. 

Dat is wat u ziet....wat u voelt.

Aan het einde van die dag is er even niets meer te regelen, daar stopt ons intensieve contact van de afgelopen dagen. Als ik thuis kom gaan mijn hakken in de hoek en loop ik met mijn hond een rondje in het park, even ontspannen. 

Natuurlijk blijf ik telefonisch bereikbaar. En kom ik nog een keer langs om te kijken of ik nog iets kan betekenen. Denk aan bijvoorbeeld dankkaartjes of gewoon even samen een kop koffie drinken.

Tussen mens en uitvaart staat voor de periode dat ik met u ben meegelopen, dat u mij toeliet in uw leven, in uw verdriet. Bijzonder dat ik in deze intensieve periode naast u mag staan. Dankbaar ben ik, als het contact 'echt' is omdat ik u dan echt kan helpen. 

Met warme groet,

Petra